Voor de octopus is eten een avondmaaltijd. Hoewel zijn uiterlijk de indruk kan wekken een welwillend, zelfvoldaan dier te zijn, lenen zijn woeste neigingen een geheel unieke kijk.

Octopussen leven in zout water; vrijwel elke zee op de planeet herbergt een assortiment van deze dieren. Normale territoria om ze te ontdekken zijn in gebieden aan het water, rifgebieden en op de diepten van de zee. Ze kunnen ondiepe wateren bezetten of in diepten tot 150 meter, afhankelijk van de soort. De gewone octopus komt voor het grootste deel voor in tropische of subtropische wateren, terwijl de reuzenoctopus wordt aangetroffen in de koudere noordelijke Stille Oceaan. Normaal gesproken geldt: hoe heter het water, hoe bescheidener de octopus zal zijn. Hoewel er tal van variabele omstandigheden zijn voor de octopus, is het voedsel voor alle soorten in grote lijnen vergelijkbaar.

Deze dieren hebben een plaats bij de groep koppotigen; wat betekent dat ze “van top tot teen” zijn. Zeker, de benen of armen van de octopus zijn rechtstreeks verbonden met het hoofd en omvatten de mond. Elke arm is naar buiten met zuignappen gefixeerd, en een opeenvolging van diep gevoelige zenuwen binnenin. Dit element is buitengewoon handig voor de octopus; voedsel wordt vastgehouden en gevoeld met de zuignappen en “geproefd” door de zenuwen binnenin.

Overdag kan de octopus normaal gesproken worden ontdekt in zijn heiligdom. Een spleet in een steen, een enorme lege schelp van schaaldieren of zelfs een opening die in het zand is gegraven, kan de grot voor een octopus vullen. Hun huis kan in grote lijnen worden herkend aan een hoop rotsen of schelpen die de doorgang naar het hol zullen omcirkelen; de poging van de octopus om hun huis te maskeren. Hoe het ook zij, bij zonsondergang verlaat de octopus, voedsel in de voorhoede van zijn gedachten, zijn nest en begint op jacht te gaan naar een prooi.

Het achtervolgen kan worden beëindigd door langs de diepten van de zee te kruipen en zijn armen te gebruiken om zich voort te bewegen. De octopus zal ook geleidelijk door het ondiepe water zwemmen terwijl hij op zoek is naar zijn volgende avondmaal. Ze hebben een verbazingwekkende visuele waarneming die heel erg aangepast is aan het vinden van zwakke ondergedompelde mensen. Terwijl ze door de diepten reizen, zoeken hun ogen naar hun volgende diner. Voor octopus zijn de beste gerechten krabben en kreeften. Ze eten ook kleine aaseters, slakken en andere octopussen. Het is bekend dat de gigantische octopus ook voor haaien en vogels zorgt.

Na het krijgen van een prooi, is de voedselneiging van de octopus om de prooi naar de mond te lokken met behulp van elk van de acht armen, waar de scherpe snuit de huid doorboort om een ​​verdovend gif toe te dienen om de substantie te ontspannen. Op dat moment, door gereduceerde stukken los te maken, wordt de prooi opgegeten.

Jumpers hebben zelfs gemerkt dat buiten de schuilplaats van de octopus voedsel wordt opgeborgen. Het dier kan op dat punt vrij feesten, zonder de moeite van achtervolging. Het is duidelijk dat de octopus veel aandacht besteedt aan zijn voedsel.

Op de bodem van vrijwel elke zee op de planeet, in de breuken en kloven van zeesteen, bevindt zich de normale natuurlijke omgeving van de octopus. Onderzoek naar het universum van de octopus is een boeiende blik in een ondergedompelde omgeving.

Het octopusgebied zal in hoge mate afhankelijk zijn van het soort octopus. De meeste octopussen leven in kalm zeewater, behalve de Giant Pacific octopus die zijn thuis maakt in de noordelijke Stille Oceaan. De meeste octopussen geven de voorkeur aan de diepten van de zee voor hun huis, ondanks het feit dat er assortimenten zijn die in elk geval een deel van hun leven doorbrengen op de oppervlaktelaag van de uitgestrekte zee. Regio’s in de zee met de hoogste convergentie van octopussen zijn kustgebieden, rifzones en benthische of zeebasisregio’s.

Er zijn bepaalde gelijkenissen voor een breed scala aan woonruimtes van octopussen. Octopussen zijn koppotigen en hebben een absoluut botloze constructie. Dienovereenkomstig zijn de dieren zeer flexibel; klaar om hun lichamen in de kleinste kleine schuilplaatsen te drukken om te voorkomen dat jagers worden aangevallen. Het zijn beesten die zich nestelen, een thuis maken in zo’n spleet op of nabij de zeebodem of in ieder geval soms een opening in het zand duiken om een ​​heiligdom op te bouwen. Hun huis biedt een schuilplaats voor hun jagers, net als een plek waar het vrouwtje haar eieren kan leggen en uitbroeden. Een intrigerende realiteit over de octopus is dat hij schelpen van aaseters of shakes zal verzamelen en een fort zal fabriceren rond de aftrap van zijn heiligdom om het te maskeren.

Er zijn een paar soorten zeeleven in het octopusgebied dat zich vult als voedsel. Kleine krabben, vissen, aaseters, slakken en verrassend andere octopussen geven het dier een voedzaam eetpatroon. Om te eten, vangt de octopus en krijgt zijn prooi met behulp van de zuignappen op zijn arm. Het geheel van de armen verzamelt de prooi en trekt deze dichter naar de mond van de octopus, waar de snavel wordt gebruikt om aan de prooi te knabbelen. Verzachtend spuug wordt in de prooi ingebracht, wat dient om het weefsel te verzachten; waardoor het kan worden opgegeten door de octopus wanneer hij wordt aangevallen met verkleinde stukken.
Haaien, murenen en dolfijnen delen de natuurlijke omgeving van de octopus, maar niet prettig. Deze dieren zijn jagers van de octopus. Vaak komt de octopus erachter hoe hij aan de vangst kan ontsnappen door zijn vermogen om de toon, het voorbeeld en het oppervlak van een ander oppervlak over te nemen; onmerkbaar worden. Of aan de andere kant, het zal een donkere inkt uitstralen die de tastbare indruk van de aanvaller lang genoeg donkerder maakt om de octopus te laten breken.

De octopus is een intrigerend dier; slim, boeiend en leergierig, net als een complex individu uit de omgeving. De ondergedompelde wereld is een uitstekend aangepaste omgeving, een waarin de natuurlijke omgeving van de octopus een belangrijke invloed heeft.